Pierwsze nowożytne igrzyska olimpijskie zbiegają się w czasie z wynalezieniem kinematografu, co całkowicie przekształciło sposób uczestnictwa w sporcie i jego odbiór. Porządek mediów zdobywa panowanie nad porządkiem zawodów sportowych. Pod kamerę i teleuczestnictwo widza zmieniane są zasady i reguły dziedzin olimpijskich. Zabiegi związane z prezentacją ruchu: zwolnione i przyspieszone temu, powtórki, zbliżenia, czy gwałtowne zmiany punktów widzenia działają na widza jak wciągający serial i mają elementy melodramatu. ​ W centrum tego wszystkiego jest ciało, od którego zasady gry nieustannie wymagają coraz więcej. Nowoczesny sport nakłada na zawodników skrajne obciążenia przekraczające biologiczną wydolność organizmu. Citus – altius – fortius (szybciej – wyżej – silniej).

Twórczość Dominika Więcka przepełniona jest humorem, lekkością i zabawą – dekonstruuje historię tańca, teatralne zasady i tradycję. Czerpiąc z tematów autobiograficznych, sprawia, że rezonują one z doświadczeniami życiowymi widzów. Więcek wierzy w konfesyjne formy performansu, w których szczerość lokuje się gdzieś pomiędzy prywatnością a teatralną formalnością. Flirtuje z różnymi gatunkami teatralnymi, bada wymagające stany fizyczne poprzez pogłębione poszukiwania ruchowe, eksperymentuje z własnym wizerunkiem i kwestionuje normy społeczne. Ufając swojej intuicji i kierując się ciekawością, pozwala sobie: nie wiedzieć, popełniać błędy, iść donikąd, ale też cieszyć się najmniejszymi odkryciami. Od 2020 roku, wspólnie z Dominiką Wiak, Danielą Komęderą i Moniką Witkowską, współtworzy działania sceniczne i performansy jako kolektyw Sticky Fingers Club. W 2021 roku Więcek stworzył spektakl „Café Müller”, który został wybrany do programu Aerowaves #Twenty23.