Sticky Fingers Club to spektakl o ponoszeniu porażki, gdzie postacie zawsze stanowią drugi plan. Notorycznie zajmują czwarte miejsce, a w walce o Oscara konkurują z niedoścignioną Meryl Streep. W obliczu ciągłych porażek stwarzają przestrzeń celebracji, w której to oni są gwiazdami. Na własnych zasadach świętują bycie nieidealnym, wspierają się i stawiają sobie wyzwania.
Spektakl zarówno w sferze ruchowej jaki w wyrazistym, frontalnym “attitude” performerów, nawiązuje do kultury queerowej. Tu dla społecznego wykluczenia i nienormatywności otwierana jest przestrzeń na ujawnienie barwnej tożsamości. Odwołania popkulturowe do queerowego mainstreamu, popularnych pokazów mody, czy do Bohemian Rhapsody zespołu Queen, dodają Sticky Fingers Club ogromnej dozy poczucia humoru i autoironii.
Spektakl porusza szerszy problem porażki, oraz idące za tym wykluczenie i zapomnienie, bez sięgania do uogólnień czy moralizatorstwa. Wykorzystywane są w nim narzędzia teatralne i choreograficzne, w związku z czym ciężko go zaszufladkować i sklasyfikować. Podważając normy społeczne staje się choreografią krytyczną.