LAGMA to środowisko, w którym poruszają się cztery performerki, dźwięk i obiekty scenograficzne w białej pustej przestrzeni. Choreografia tego środowiska powstała poprzez współdziałanie tych elementów oraz na bazie licznych improwizacji tanecznych. Opiera się na pracy z głosem i oddechem oraz dzieli się na trzy akty. Każdy z nich charakteryzuje odmienne myślenie o materialności dźwięku i organiczności ruchu scenicznego. Atmosfera jest mroczna, momentami dystopijna i może przywodzić na myśl estetykę filmów science-fiction. Patrytura wokalna utkana jest z krzyków, pisków, mlaśnięć i pomruków, które
podkreślają warstwę narastającego niepokoju lub wyzwolonej przyjemności.
Praca nad spektaklem opierała się na zespołowej praktyce ruchowej i obserwowaniu wynurzających się z niej struktur, codziennych rytuałów i euforycznych tańców. Ważnym elementem pracy nad Lagmą było działanie kolektywne – dbanie o bezpieczną, inkluzywną przestrzeń dla wszystkich ciał, obiektów oraz pojawiających się w niej stanów.
Kostiumy-obiekty powstały z inspiracji dźwiękiem oraz procesem wyłaniania się Lagmy. Ich formy i kształty są wynikiem improwizacji ruchowej, pracy z wyobraźnią i zabawy z materiałem. Lagma została uszyta z 50 kilogramów skórzanych kurtek zakupionych w salonach odzieży używanej. Autorki interesował
dotykowy, wizualny i symboliczny aspekt włączenia do spektaklu czarnej zwierzęcej skóry oraz zagadnienie bliskości i współistnienia ciała ludzkiego z (martwym) ciałem zwierzęcym. Obecność tego obiektu-bytu w spektaklu odsyła do pytań o miejsce natury, zwierzęcości i kobiecości, które splatają się w jednym pełnym energii tańcu.