Po co wymyślać horrory, skoro wszędzie pełno strachu? Jak można bać się czegoś, o czym wiemy, że nie istnieje? Z czego tak naprawdę czerpiemy przyjemność, kiedy oglądamy, jak fikcyjne światy rozpadają się na naszych oczach i jaki ma to związek z naszym własnym poczuciem zagrożenia? „Laguna” wyrasta z fascynacji body horrorem jako gatunkiem, w którym przeglądają się nasze zbiorowe lęki związane z cielesnością. Korzysta z naszej słabości do obrazów, które jednocześnie przyciągają nas i odpychają, wywołując szybsze bicie serca i mrowienie w okolicach szyi. W „Lagunie” w scenicznym spa ciałom jest niewygodnie, rany pojawiają się nagle, leżaki przypominają narzędzia tortur, a błoto, które w sanatoriach leczy, lecz w kinie zabija, jest jak zły omen. Całkowite zaćmienie słońca trwa zaś na tyle długo, by zachwiać nie tylko prawami grawitacji i motoryki. Rozpad obejmuje fabułę, rozkładowi ulegają dialogi i struktura spektaklu. Zostaje ruch, a wraz z nim podstawowy dla horroru konflikt między porządkiem i chaosem. Oraz możliwość sprawdzenia na własnej skórze, jaka jest relacja między napięciem scenicznym i mięśniowym i co może nam przynieść ulgę, gdy spotkamy się, by przez krótką chwilę razem się bać.

Paweł Sakowicz – choreograf i tancerz. Szczególnie interesuje się historią tańca oraz kwestiami zawłaszczenia kulturowego w choreografii. Do jego prac należą: „Jumpcore” (Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki), „Masakra” (Nowy Teatr w Warszawie), „Amando” (Muzeum Narodowe w Warszawie), „Imperial” (Teatr Komuna Warszawa), „Fatamorgana” (Studio Hrdinu w Pradze), „Boa” (Narodowy Stary Teatr w Krakowie) i „Laguna” (TR Warszawa). Swoje prace prezentował m.in. podczas trzech edycji Polskiej Platformy Tańca, na Festiwalu Boska Komedia, Festiwalu Santarcangelo, Zürcher Theater Spektakel, Festiwalu Sirenos, Warsaw Gallery Weekend, Biennale de danse du Val-de-Marne, w Muzeum Susch, Tramway Glasgow, NYU Skirball oraz Bohemian National Hall w Nowym Jorku. Regularnie współpracuje z Anką Herbut, Anną Smolar i Łukaszem Twarkowskim. Anka Herbut – dramaturżka działająca na styku choreografii, tańca i teatru. Pisarka, badaczka, kuratorka i matka. Bliska współpracowniczka Pawła Sakowicza i Łukasza Twarkowskiego. Jej teksty były wystawiane m.in. w Litewskim Narodowym Teatrze Dramatycznym w Wilnie, Teatrze Dailes w Rydze, Narodowym Starym Teatrze w Krakowie, Nowym Teatrze, Teatrze Studio, TR Warszawa i Komunie/Warszawa. Jej pisarstwo łączy praktykę krytyczną, refleksję teoretyczną i zaangażowanie społeczne. Szczególnie interesuje ją feministyczna strategia budowania światów, eksperymenty z poetyką i performatywnością języka oraz choreografie społeczne. Od kilku lat rozwija projekty Resistance Movements i Antibodies, badające choreograficzne strategie oporu oraz ucieleśnianie nowych modeli współistnienia. Członkini międzynarodowego feministycznego kolektywu systering oraz zespołu programowego teatru TR Warszawa. Milena Liebe - artystka wizualna zajmująca się estetyką postinternetową oraz projektantka kostiumów działająca w obszarach choreografii, teatru i filmu. Jej prace były prezentowane w Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki. Jacqueline Sobiszewski - artystka wizualna pracująca ze światłem, wideo, filmem i fotografią. Projektantka światła działająca w dziedzinach tańca, choreografii, teatru i filmu. Urodzona i wychowana w Holandii. Studiowała na Wydziale Operatorskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Łącząc różne techniki, nieustannie poszukuje nowego języka wizualnego w różnych dziedzinach sztuki, współpracując z reżyserami, muzykami, choreografami oraz indywidualnie. Jej prace były prezentowane m.in. w Nowym Jorku, Los Angeles, Sydney, Londynie, Paryżu, Wiedniu, Madrycie, Lizbonie, São Paulo. Mieszka i pracuje w Warszawie. Justyna Stasiowska - lesbijka, artystka i teoretyczka ze Śląska, pracująca z dźwiękiem i mieszkająca w Berlinie. Ukończyła teatrologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Zajmuje się również badaniami z zakresu studiów nad dźwiękiem, publikując m.in. w czasopiśmie Glissando (którego była także redaktorką) oraz na akademickim blogu SoundingOut!blog. Działa w obszarze narracji dźwiękowej, skupiając się na dramaturgii i projektowaniu w różnych dyscyplinach. Współpracowała z choreografami, reżyserami teatralnymi, architektami, projektantami i artystami wideo w teatrach, na festiwalach designu i w przestrzeniach performatywnych w całej Europie. Występowała na żywo m.in. w Sanatorium Dźwięku (PL), Phonon (CZ), Canti Spazializzati (PL), Control Room (PL) oraz tworzyła sztukę dźwiękową prezentowaną w MSN i Zamku Ujazdowskim w Warszawie. Iza Tarasewicz - urodzona w 1981 roku w Białymstoku. Jej instalacje rzeźbiarskie przyjmują formy modułowych, elastycznych, mobilnych i rekonfigurowalnych systemów ekspozycyjnych, łącząc surowy i skromny funkcjonalizm z formalnymi logikami zaczerpniętymi ze świata natury, eksperymentów naukowych oraz wykresów i diagramów — figur myślowych i schematów relacji systematyzujących wiedzę i dane oraz abstrakcyjnie opisujących interakcje zjawisk. Inspiracje czerpie z atomizmu filozofii greckiej oraz z wyjaśnień rzeczywistości płynących z XX-wiecznej fizyki kwantowej i teorii chaosu. Jej rzeźby i obiekty tworzące instalacje są systemami nasyconymi energią, powstającymi z trudnych do zidentyfikowania materiałów organicznych i nieorganicznych. Mieszka i pracuje w Kolonii Koplany w Polsce.