Pierwsze nowożytne igrzyska olimpijskie zbiegają się w czasie z wynalezieniem kinematografu, co całkowicie przekształciło sposób uczestnictwa w sporcie i jego odbiór. Porządek mediów zdobywa panowanie nad porządkiem zawodów sportowych. Pod kamerę i teleuczestnictwo widza zmieniane są zasady i reguły dziedzin olimpijskich. Zabiegi związane z prezentacją ruchu: zwolnione i przyspieszone temu, powtórki, zbliżenia, czy gwałtowne zmiany punktów widzenia działają na widza jak wciągający serial i mają elementy melodramatu. W centrum tego wszystkiego jest ciało, od którego zasady gry nieustannie wymagają coraz więcej. Nowoczesny sport nakłada na zawodników skrajne obciążenia przekraczające biologiczną wydolność organizmu. Citus – altius – fortius (szybciej – wyżej – silniej). „Powiadasz, że chcesz zwyciężyć w Olimpii. Przemyśl jednak, co się z tym wiąże. Musisz być posłuszny, przestrzegać diety, odmawiać sobie ciastek, ćwiczyć w ustalonych porach, czy to skwar, czy ziąb. Nie wolno Ci pić zimnej wody ani wina, kiedy zechcesz. Należy się oddać w ręce trenera tak, jakbyś się powierzał lekarzowi. A później, podczas zawodów, a to przeciwnik będzie próbował Cię oślepić, a to zwichniesz sobie rękę, a to z skręcisz kostkę, nałykasz się piachu i będziesz chłostany. A po tym wszystkim może się zdarzyć, że przegrasz.” (Epiktet. Rozprawy III.15.2-4)

Dominik Więcek jest tancerzem, choreografem performerem, reżyserem ruchu, ale też fotografem mody i stylistą. Jego prace charakteryzuje lekkość formy, balansowanie na przecięciu sztuk i gatunków teatralnych oraz zabawa z własnym wizerunkiem. Ukończył Wydział Teatru Tańca w Bytomiu (filia krakowskiej Akademii Sztuk Teatralnych), był stypendystą Folkwang Universität der Kunste w Essen. Występował w Polskim Teatrze Tańca w Poznaniu, Krakowskim Teatrze Tańca (m.in. w Nesting według koncepcji izraelskiego choreografa Idana Cohena, 2015) i w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej (w Halce w reż. Mariusza Trelińskiego i Maríi de Buenos Aires w reż. Wojciecha Farugi).
Urodził się w Niemczech. W ramach rezydencyjnego stypendium Tanzrecherche NRW 2021 pracował nad autobiograficznym projektem The-Spiral. Pytanie „Jakim byłbym artystą, gdybym wychował się w Niemczech?” doprowadziło go wówczas do solowego performansu Café Müller. Nawiązał w nim do legendarnego spektaklu Piny Bausch, a swoją wersję określił jako „fanfiction”. Do pracy nad Glory Game zaprosił kolektyw Sticky Fingers Club, który współtworzy z absolwentkami i absolwentami WTT w Bytomiu.