Call me Jay to pas-de-trois pomiędzy dwoma tancerzami i ruchomym światłem LED. To duet, który staje się trio, choreografia, w której role się zmieniają, a granice między ludźmi i nie-ludźmi zacierają się. Kto prowadzi, kto podąża i kto naprawdę ma kontrolę? Pośród kabli i oldschoolowych lamp performerzy poruszają się w przestrzeni wzajemnych powiązań i negocjacji. Jeden tancerz porusza się za pomocą własnej fizyczności, drugi zdalnie steruje światłem - ale samo światło wydaje się mieć własną wolę. Reaguje, opiera się, jest posłuszne i zaskakuje, przekształcając się z obiektu w partnera, z maszyny we współpracownika. Ten utwór bawi się różnymi sposobami kontroli - bezpośredniej, pośredniej, widocznej i ukrytej. Tancerze i ruchome światło angażują się w delikatną grę imitacji, amplifikacji, manipulacji i improwizacji. Eksplorują materialność swojego otoczenia, pozwalając tarciu, kruchości i spontaniczności kształtować choreografię. Poza elementami technicznymi, Call me Jay jest zaproszeniem do wyobrażenia sobie nowych sposobów współistnienia z technologią. W miarę jak tradycyjne oświetlenie sceniczne znika z teatrów, jakie inne relacje między ludźmi a maszynami mogą się pojawić? Co się stanie, gdy przestaniemy postrzegać technologię jako narzędzie, a zaczniemy postrzegać ją jako kreatywnego partnera? Poprzez poetyckie obrazy utkane z najprostszych materiałów, Call me Jay zaprasza widzów do refleksji nad współpracą wykraczającą poza to, co ludzkie. Jakie nowe konstelacje ruchu, obecności i wpływu możemy stworzyć razem?

Agata Maszkiewicz jest choreografką i performerką. Mieszka we Francji. Ukończyła wydział tańca współczesnego w Institute of Dance Arts w Linz, była uczestniczką programu „ex.er.ce” w Centre Chorégraphique National w Montpellier. Współpracowała m.in. z kolektywem Superamas, Ivaną Muller, Alix Eynaudi, Anne Juren, Paolą Caspao, Weroniką Szczawińską i Agnieszką Jakimiak. W Teatrze Komuna Warszawa występowała dwukrotnie – w 2019 roku zrealizowała spektakl „Taki pejzaż” (w ramach programu rezydencyjnego „Krajobraz”, którego kuratorką była Weronika Szczawińska) oraz w 2019 ze spektaklem „Still Life”. W pracy choreograficznej wykorzystuje ciała, przedmioty, rzeczy, teksty, obrazy. Lubi tworzyć hybrydowe formy sceniczne, łączyć różne, często bardzo odległe od siebie tematy i proponować dziwne mieszanki. Używa humoru jako narzędzia. Zawsze szuka konkretnego kontekstu do stworzenia ruchu. Uwielbia tańczyć i zależy jej, żeby taniec był atrakcyjny również dla widzów.