Jeden koleś na imprezie zapytał mnie: „Jesteś mężczyzną czy kobietą?” A ja na to: „Jestem twoim pytaniem”. Queerowa poetka jayy dodd zauważa, że gdy mówimy o doświadczeniu post-płciowości, mowa często nas zawodzi. Jednak pojęcia i nazwy, to nie jedyny język, jakim operujemy. W spektaklu ŁYS wykorzystujemy narzędzia choreograficzne do stworzeniu przestrzeni otwierającej percepcje na potencjalność ciał w oderwaniu od nawykowego przypisywania im cech. W jaki sposób ciała mogą pojawiać się w przestrzeni, komunikować ze sobą i widownią poza kodami binarności? Balansując pomiędzy tym, co w cielesności znane i oswojone, a tym, co w niej niejasne, badamy możliwość i granice post-płciowego tańca. W kolektywnej pracy nad materiałem do spektaklu podążamy za kategorią nieprzejrzystości, którą rozumiemy jako formę sprzeciwu wobec konieczności bycia kategoryzowanx z zewnątrz. Nieprzejrzystość to odmowa dookreślenia się na cudzych zasadach, a także zgoda na niestałość własnej tożsamości. Inspiruje nas pochodząca z kultury japońskiej postać Noppera-bō, jedno z wcieleń Yōkai. W mitach przybiera ona kształt znanych osób po to tylko, by ujawnić ułudę podobieństwa: gdy się do niej zbliżymy, ujrzymy twarz całkowicie pozbawioną rysów. Pusta przestrzeń w miejscu „wszystko mówiącej” twarzy uświadamia przejściowy charakter ludzkiej tożsamości: jesteśmy tym, co widzą w nas inni, przeżywanym akurat doświadczeniem, niestabilnym stawaniem się kimś, kim wierzymy, że od zawsze jesteśmy. Na poziomie praktyki ruchowej nieprzejrzystość podejmowana jest przez aktywowanie tyłu ciała. Chodzi z jednej strony o tytułową łysinę – ukrycie twarzy i ekspozycję karku, pleców, nietwarzowości performerskiej obecności – a także pośladki, część ciała poddawaną silnej seksualizacji, w której drzemie biorąca się z miednicy siła. Pracując z pochodzącymi z kultury afrokaraibskiej stylami dancehallu, soca i twerku, aktywujemy pośladki na swoich zasadach: w ŁYSIE to dupa przemawia, nie twarz – czy macie ochotę jej posłuchać?

Ana Szopa (they/them/Onx/jej), ur. 2000 w Katowicach. Performerka, hosterka tańca, aspirująca choreografka i fascylitatorka. Stypendystka programu ATLAS – ImpulsTanz w Wiedniu, absolwentka queerowej szkoły eksperymentalnej KEM w Warszawie oraz niefortunna absolwentka Akademii Muzycznej w Katowicach. Kultywuje nieprzemocową komunikację, kolektywne szukanie rozwiązań, reprogramowanie i dekompostowanie. Inspiruje ją praca z mistycyzmem, spirytyzmem, kampem, uzdrawianiem poprzez sztukę i łatanie dziur budżetowych w prekarnych warunkach pracy artystycznej. Obecnie realizuje program PACAP 8 z Aną Rochą i Meg Stuart w Forum Dança w Lizbonie. Podważa koncept autorytetów oraz rozważa swoją obecność w świecie sztuki i sprawczość tańca wobec struktur władzy. Kocha trząść miednicą, szuka ukojenia i relacji międzygatunkowych. W swojej praktyce poszukuje performowania queerowych person oraz stanów wytwarzanych poza percepcją ludzkich doświadczeń. Członkini kolektywów PLUR, Trevoga, the one vivid orange wall. Performowała m.in. w spektaklach: ▪ Wolne Ciała – reż. Marta Ziółek ▪ Exit through the inside – chor. Katharina Simons ▪ Hair Story – autorski performans Ana Szopa ▪ Susan Sontag – reż. Agnieszka Jakimiak i Mateusz Atman Jako choreografka i współtwórczyni pracowała nad: ▪ ŁYS – Teatr Łaźnia Nowa (kolektywnie) ▪ M4G1C BL0W – Komuna Warszawa (kolektywnie) Swoje performanse prezentowała m.in. w: ▪ BWA Bielsko-Biała ▪ Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa ▪ Galeria Labirynt, Lublin ▪ Rondo Sztuki, Katowice ▪ Lokal_30, Warszawa ▪ ION, Portugalia ▪ Opus 1, Słowenia ▪ ATLAS – ImpulsTanz, Wiedeń